Non-agressie

Dharmakunst is de uitdrukking van non-agressie

Deze term verwijst specifiek naar de statement 'Dharmakunst is de uitdrukking van non-agressie'. De benadering van het creatieve proces en creatieve expressie vanuit de staat van geest van non-agressie is een wakkere, zachtmoedige en oprechte houding. 

Dat is misschien wat schrikken, want de meesten van ons houden niet van het woord 'agressie'. ik ook niet. Dus, wat heeft dit te maken met mindful fotograferen en Miksang fotografie en alledaagse schoonheid?

Heel veel! 

Voor mij was het een opluchting om te ontdekken dat agressie als eerste eigenijk niet met gedrag te maken heeft, maar met mindset. En mindset is de staat van onze geest, en die is werkbaar.

Non-agressie betekent ook de constatering van agressie

De termen non-agressie en agressie komen hier uit het onderricht van de Dharmakunstleringen van Chögyam Trungpa.

Als we het over non-agressie hebben hebben we het automatisch ook over agressie. Hoewel dit niet persé een leuk onderwerp is is het alle moeite waard deze twee aspecten nader te beschouwen. Om beter te kunnen begrijpen wat het is en hoe zich uitspeel en zichtbaar is en hoe het voelt. En wat de relatie met kijken, zien en fotograferen is.

Non-agressie en agressie zijn twee kanten van dezelfde munt van Dharma in de betekenis van 'waarheid' en 'alles is werkbaar'. Waarheid hier verwijst naar de waarheid van universele waarheden. En 'universeel' houdt in dat altijd en overal geldt.

In het universum staat niets op zichzelf; er is onderlinge verbondenheid en alles is met alles verbonden en dus onderdeel van het spel: leven én de viering van het leven ;-)

Dit houdt ook meteen in dat ieder 'probleem' de oplossing al in zich heeft of er bij aanwezig is. Het is een wetmatigheid. Bij agressie is er de oplossing in de vorm van non-agressie.

De hoge snelheid van het denken als agressie

Agressie in de context van Dharmakunst wijst ons op de snelheid van het denken, en dat we ons daar bewust van worden; denken op hoge snelheid in de vorm van oordelen, vooroordelen, meningen, angst, boosheid en wrok. Bewust en onbewust. 

Hier heb ik het niet over agressie zoals we dit vooral kennen als verbale en fysieke agressie, ik heb het hier over mentale snelheid. de hoge snelheid van het denken. Het is de agressie die in onze denkende geest plaatsvindt, de innerlijke agressie.

Je humeur verliezen en dan ruzie gaan maken of iemand slaan is eigenlijk het bijproduct van innerlijke agressie, de hoge snelheid van allerlei wolken van gedachten in de vorm van oordelen, vooroordelen, meningen, angst, boosheid en wrok.

Agressie is werkbaar

De vormen van agressie die in de leringen van Dharmakunst relevant en werkbaar zijn:

• verveling
• het willen begrijpen
• anderen overtuigen

"Door de werkelijke innerlijke agressie kunnen we zo dom worden en ons zo beledigd voelen dat we niet eens meer uit onze ogen kunnen kijken en we kunnen niet meer helder zien". Chögyam Trungpa noemt dit een soort pseudo-ervaring van egoloosheid. Je wordt volledig één met je agressie, en dan besta je niet meer; alleen je agressie bestaat. Dit werpt veel hindernissen op en legt een sluier over je waarneming waardoor je de werkelijkheid niet meer goed kan waarnemen.

De remedie is overgave

De enige remedie is overgave als de manier om agressie te overwinnen. Hier is overgave eenvoudigweg opgeven, loslaten, je openen, je overgeven en toegeven aan de overgave. Je geeft toe aan de visie en de waarheid van non-agressie. Je geeft niet meer toe aan agressie. Dit kan een ontzettende opluchting geven.

Je geeft je voor 100% over, niet alleen voor de helft of dat je nog wat achterhoudt, voor het geval dat. Maar je geeft jezelf helemaal over.

Iedere keer dat je geeft, en je overgeeft begint je zicht te verhelderen en de sluiter voor je ogen wordt dunner. 

De 2 soorten mentale snelheid

Er zijn twee soorten van mentale snelheid, een vorm van agressie, die we allemaal wel in meerdere of mindere mate kennen. 

• Verveling
• Het willen begrijpen

Verveling

Verveling hier heeft te maken het waarnemingsproces van kijken en zien. 

Je kijkt zodra je je ogen open hebt en ziet altijd wat; van details tot grootse uitzichten. En als je de gewone dingen ziet in jouw dagelijkse omgeving, zoals een theemok of een boterham, gaat dit gepaard met een zekere verveling omdat het zo gewoon is. Je weet al hoe het er uit ziet en je weet al wat het is.

Wanneer je dan iets uitzonderlijks wordt getoond, dan heb je het gevoel dat je op een opwindende voorstelling wordt getrakteerd. 

Dit zijn de twee uitersten van het spectrum van verveling: saai en uitzonderlijk.

Innerlijke onrust

Dus zowel als je iets buitengewoons saais ziet en als je iets buitengewoons onderhoudends ziet komt er zekere mate van verwarring en agressie bij kijken. Je sluit het één uit en omarmt het andere gretig. Het is een subtiele vorm van ergens tegen zijn en ergens voor zijn, een subtiele voor- en afkeur, waardoor je niet goed kan kijken. Hier ligt altijd een mate van onrust aan ten grondslag.

Deze innerlijke onrust is de hitte van al het denken en de verwarring en agressie die gepaard gaat als je van het ene uiterste naar het andere uiterste van het spectrum van verveling heen en weer schiet. En dit noemen we 'hete verveling'.

 En de andere kant en de mogelijkheid van hete verveling is dan: koele verveling.

Verveling is een onderwerp in zichzelf, lees meer hier >

Het willen begrijpen

Als je erg gericht bent om van alles te willen begrijpen dan kan je in een soort verlamming terecht komen. Je slaat het voelen over, en zelfs als je iets voelt wil je het begrijpen. 

Als de balans teveel op het willen begrijpen ligt, vindt er op den duur een innerlijke kortsluiting plaats en de kans bestaat dat je vaker verkeerd gaat begrijpen. Soms weet je het zelfs helemaal niet meer en kan je dan zelfs niet meer goed communiceren. Deze overbelasting op je hersenen met dit mentale actief redenerend denken om het te willen begrijpen leidt tot allerlei belemmeringen

Want, of je denkt of je voelt. Tegelijk gaat niet, het is het één of het ander. En het één kan het ander in beweging zetten. Zodra je voelt is het proces van denken niet aanwezig, en zodra je op hoge snelheid denkt is het voelen niet aanwezig..

Het denken roept gevoelens op en als je voelt kan je daar over gaan nadenken om het te willen begrijpen, en dan kom je in een soort verlamming.

Hoe je hier niet aan toegeeft is dat je je overgeeft aan voelen. Je voelt, in plaats van doorgaan met het willen begrijpen.

Mentale snelheid

Dit alsmaar willen begrijpen drukt zich in ons uit als een soort gretigheid wat niets anders is als een mentale snelheid waar onrust onder ligt.

Deze innerlijke hoge snelheid en niet meer goed bij het voelen kunnen komen en bij het voelen kunnen blijven is wat ten grondslag ligt aan overmatige vermoeidheid en burn-out. De nieuwe uitputtingslag is innerlijke onrust en stress in deze 'moderne' tijd.

Hoe ga je verder nu je dit inziet en invoelt?

En het is een langdurend traject waar mindfulness meditatie erg behulpzaam kan zijn om mentaal te onthaasten en vriendschap te sluiten met jezelf en de wereld, en een fijngevoelige relatie te ontwikkelen. 

Je hebt er lang over gedaan om goed te worden in op hoge snelheid denken, en dat heeft een  traject nodig om zowel innerlijke rust te stabiliseren in balans met het nuttige denken.

En, het is goed te herinneren dat alles werkbaar is. 'Werkbaar' hier houdt in dat het niet solide is en niet gefixeerd, er zit altijd beweging in en de mogelijkheid van ontplooiing.

Helderheid

Non-agressie is een staat van helderheid, waarin het op hoge snelheid denken vermindert is en waarin je aandacht niet meteen direct naar het denken gaat. Je leunt meer in de ruimte van je geest in plaats van op het denkende deel van je geest.

Je leunt in jouw grote ruimte van gewaarzijn en er ontstaat helderheid.

Het langdurige traject is een traject van verschuiven naar voelen en fijngevoeligheid als de standaardinstelling en kunnen zijn met ruimte in je eigen ruimte. Er is een balans tussen de koelte van het denken en de warmte van voelen als een aangename temperatuur. Het kan heen en weer gaan naar verkilling en oververhitting en daar is niets mis mee. Want herinnert je de grote ruimte. Er is de grote ruimte van gewaarzijn en er is altijd ruimte voor de balans.

"Wanneer we de staat van non-agressie bereiken, betekent dat niet dat we ophouden iets waar te nemen, maar gaan we op een heel specifieke manier waarnemen. Als agressie afwezig is ontstaat er meer helderheid, omdat er in die situatie niets is dat gebaseerd is op angst of op ideeën of idealen van enigerlei aard. In plaats daarvan beginnen we de dingen te zien zonder er eisen aan te stellen. We proberen niet langer iets aan de man te brengen of van iemand iets los te krijgen. Dat is een directe en heel persoonlijke ervaring." ~ Chögyam Trungpa